Haar moeder, die alleen voor de taak had gestaan voor de opvoeding. Ze was bewust ongehuwde moeder. Bommoeder en steeds heel trots geweest op die beslissing.
Hoewel Suzanne zich wel eens had afgevraagd wie haar vader is en hoe hij eruit zou zien, had ze nooit bij moeder aangedrongen meer hierover te weet te komen.
Tijd om nu de boekenkast eens wat op te ruimen. Schmidt stelde voor om deze klus toch maar een andere keer te doen. Alleen de stapels boeken en tijdschriften die op de grond lagen, wat te sorteren en op het bureau leggen, zodat er weer eens goed gestofzuigd kon worden.
Goed plan zei Suzanne, want stiekem had ze het ook wel gehad voor vandaag.
"Hier", zei hij en hij reikte haar het boek aan. Deze is gesigneerd en mag je houden en laat me weten wat je ervan vindt.
Thuisgekomen kon ze haast niet wachten om het te gaan lezen. De titel alleen al: `Ik en die andere ik`, wekte haar nieuwsgierigheid. Achter op de kaft een gebruikelijke korte biografie van de schrijfster, in dit geval de twee auteurs. Catharina van Houten geboren 1930 in Baarle-Nassau en overleden 1978 in Marseille. Naast enkele gedichtenbundels en twee romans nu deze autobiografie.
Het verhaal over een schizofrene kunstenaar, haar vader.
Tot ook de andere auteur Peter Schmidt geboren 1931, die de moed had gevonden dit onvoltooide werk van zijn vrouw te voltooien met enkele voetnoten van zijn hand.
Suzanne keek naar de foto op de kaft. Een mooie vrouw die dromerig in de camera kijkt met op de achtergrond een man, Schmidt. Voor een prachtig huis met een palmboom. Typisch Zuid-Frans en een Jugendstil deur met lelies gevlochten ineen in houtsnijwerk.
Die vrouw zou een zus van haar moeder kunnen zijn. Ook Suzanne was haast een evenbeeld van haar moeder behalve dan haar blauwe kijkers. Ze wist maar al te goed hoe ze mannen totaal in de war kon brengen met haar blik.
Ineens had ze een ingeving. Het jaar 1978. Het jaar van het overlijden van de vrouw van Schmidt en tevens haar eigen geboortejaar.
Waar is die schoenendoos met papieren van ma. Ze vond hem snel, gewoon achter de fotoalbums. Beetje muf. Haar handen zochten naar iets. Ja, de agenda van haar moeder met adressen. Bovenop het medaillon dat ze zo mooi vond. Haar foto erin met de gegraveerde tekst eromheen ´a perfect day´. Die droeg moeder altijd. Die Lou Reed toch. Had heel wat losgemaakt destijds met zijn lyriek in 1972. Was het lijflied van haar moeder en ook Suzanne zelf neuriede het regelmatig. Schijnbaar had Schmidt er ook iets mee.
De agenda met adressen en verjaardagen. Een stapeltje losse papiertjes. En dan dat ene adres achter op een vergeelde foto. Rue de Balzac, Marseille. Een huis met die voordeur, met ineengevlochten lelies en een grote palmboom.
Suzanne schrok en veerde op. "Even goed nadenken", zei ze hardop tegen zichzelf.
Zijn vrouw was dus 48 jaar geworden en hij nu 80. Dus toen haar moeder besloot zwanger te worden van een Franse man, zoals ze eens vertelde, was Schmidt 47 jaar en haar moeder ook. Nu snapte ze waarom hij haar vroeg ‘Wie ben jij’?
Ze had een heel onrustige nacht en 's morgens werd ze doodmoe wakker. Haastig aangekleed zonder te ontbijten met de schoenendoos van ma onder arm snelde ze weg. Schmidt had veel uit te leggen.
Schmidt zat in zijn zondagse pak achter zijn bureau. Schijnbaar had hij zich voorbereid. Deze dag zou zijn perfect day worden. Zelfs zijn Korsakov zou vandaag geen invloed hebben op wat hij nu zou gaan vertellen. De bekroning van zijn zoektocht naar zijn dochter. Ze zou een vermogen erven en hij wilde daar getuigen van zijn.
Dag Suzanne, mijn kind. Hier heb ik lang op gewacht. Suzanne schrok. In zijn blauwe ogen herkende ze ineens een stuk van haar zelf.
Hoe vind je het boek. Stamelend erkende Suzanne dat ze geen woord gelezen had maar dat de foto op de kaft haar wel boekdelen vertelde en reikte hem met trillende hand de foto aan van het huis in Marseille.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten