Aarzelend knippert de TL-lamp aan. Vaal licht.
Hij strompelt richting WC. Valt op zijn knieën en doet een poging zure maaginhoud binnen te houden.
Tevergeefs, kokhalzend gulpt zijn, al te karig, ontbijt de wc-pot in.
Blijven zitten. Bekomen. Ophijsen aan de de lavabo.
Een slikkend, hijgend spiegelbeeld staart hem aan. Hoofd onder koud water houden.
Het moet stoppen. Eindigen. Het wordt teveel.
Beelden flitsen voorbij, strijdend om als eerste vertoond te mogen worden.
Nachten badend in het zweet, brullend wakker worden. En dan? Niemand. Eenzame stilte.
Dagboek nemen en herinneringen lezen. Nog eens! NOG EENS!!
De theorie: routineklus, binnen dringen, veilig stellen. That’s it!
De praktijk: alles behalve de theorie. Hinderlaag. Te grazen genomen. Intimidatie, uitgespeeld tegen elkaar. Voor dood achtergelaten.
Alles volgens de regels van het spel.
Hij is het nooit te boven gekomen.
Het lichaam heelt de wonden maar niet de ziel.
Een litteken in de vorm van waanzinnige uitbarstingen. Het ene moment de vriendelijkheid zelve, het andere moment …
Een Dr Jekyll & Mr Hyde.
Hij kon er niet mee leven. Gebroken man, ondanks alles doen wat er van hem verwacht werd.
Verlangend naar de dood. Uiteindelijk de dood omarmd. Eindelijk rust.
Jaren gezocht. Eindelijk gevonden. Meneer Schmidt.
Blik van herkenning? Shit, paniek, opgekropte woede. Geef die man zijn verdiende loon.
Ren weg, vlucht, angst.
Ijskoud water brengt hem terug naar de realiteit. Handdoek nemen, afdrogen.
Ogen openen zich. Moet de waarheid weten.
Waarom liet je hem in de steek …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten