Hij draaide zich om en begaf zich naar de gammele tafel in de kille ruimte waarin hij zich bevond, klapte de laptop open, en checkte zijn e-mail.
Er was één nieuwe mail binnengekomen van zijn opdrachtgever, met de tekst: “Morgen, 9u… of anders…”
Hij vroeg zich steeds af wat zijn opdrachtgever dan met hem zou doen. Zouden ze hem ook komen vermoorden. Of wisten ze dat hij de enige was die de opdracht zou kunnen vervullen?
Niemand solt zomaar met Interpol.
Maar waren de documenten die ze nodig hadden het waard om een moord voor te plegen?
Zijn hoofd zat vol met vragen. Vragen die waarschijnlijk nog lang konden wachten op een antwoord.
Als er al een antwoord kwam…
Hij zal het nooit vergeten… De dag dat Interpol hem had gecontacteerd en had bevolen om gerechtigheid te laten geschieden.
Ieder ander, maar niet hem… “Niet Schmidt”, had hij gezegd. Hij kwam even terug op adem, en keek nog eens snel naar de monitor.
De blonde vrouw die zich Suzanne noemde was van plan geweest de politie te bellen. Maar het slachtoffer had haar uitdrukkelijk gevraagd dat niet te doen. Hij zette zich voor de monitor en besloot verder te kijken.
…………….Suzanne was ondertussen bij Mr. Schmidt gaan zitten. Ze was zijn spullen beneden gaan oprapen, maar had niet gezien dat er een papier tussen het gebroken glas van de fotokader zat.
“Meneer Schmidt”, zei Suzanne. “Wat is het groot geheim waar u al zestig jaar mee rondloopt?”
Net zoals Suzanne verwacht had, bleef het akelig stil in de kamer. Meneer Schmidt zat almaar voor zich uit te staren, alsof hij alles opnieuw beleefde.
“Meneer Schmidt”...
Plots, verschenen er tranen in de ogen van meneer Schmidt. Tranen die ze nog nooit bij hem gezien had.
“Suzanne, In de Tweede Wereldoorlog… ik was geen gewone soldaat, Suzanne”…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten