Terwijl Suzanne de groenten aan het fijn snijden was, begon meneer Schmidt aarzelend te vertellen, naar woorden zoekend alsof hij niet wist waar eerst te beginnen. Het verhaal van meneer Schmidt begon met verscheurde fragmenten van plaatsen en tijdstippen die langzaam een beeld van zijn leven gaven. Nu de soep op het vuur stond en een heerlijk aroma de kamer vulde, werd meneer Schmidt met de minuut rustiger en Suzanne nerveuzer.
Terwijl hij aan het vertellen was, had hij iets op de krant geschreven en het ongemerkt naar Suzanne toegeschoven. Op de krant stond geschreven “We worden hier in de gaten gehouden.” Tegen de tijd dat de soep op de borden was geschept, had ze de hele kamer tot in detail in zich opgenomen. Ze was nooit een uitdaging uit de weg gegaan en daar zou ze nu zeker niet mee beginnen.
Meneer Schmidt had een saaie kantoorbaan, maar interpol had hem geregeld om medewerking gevraagd bij sommige observaties en interventies in andere landen. Tijdens de oorlog was hij in een gevaarlijke situatie terecht gekomen waarbij hij had moeten onderduiken en toen had hij een korte affaire gehad met een vrouw in Parijs. Eenmaal het gevaar geweken was en hij terug naar huis was gekeerd had hij deze vrouw terug willen contacteren, maar ze was als van de aardbodem verdwenen.
Meneer Schmidt kende haar echte naam niet maar wel haar codenaam : Gina. Dit was dan waarschijnlijk ook de reden waarom hij haar nooit heeft teruggevonden. Toen had hij Mariette leren kennen en hun leven was vol geweest. Toch was hij onbewust blijven zoeken en Mariette had hem zelfs geholpen, omdat ze ook voelde dat het als een los draadje was dat nog ergens vastgeknoopt moest worden. Mensen verdwijnen niet zomaar, of toch wel?
Mariette had de oorlog natuurlijk ook meegemaakt als jong meisje. Haar hele familie was naar Frankrijk gevlucht tijdens de bombardementen, meer precies naar Le Mans waar familie van haar woonde. Oom Louis uit Le Mans was na de oorlog nog verschillende malen op bezoek geweest bij hen en dan kwamen er vele herinneringen aan die tijd naar boven. Ouderdom maakte aan die momenten een einde, maar de herinneringen bleven. Tijdens hun reizen naar Parijs trokken ze dan ook veel tijd uit om in de archieven, bibliotheken, boekenwinkels en musea opzoekingen te doen over de oorlog. Mariette was daar zelfs heel goed in en de laatste jaren van haar leven was ze op een spoor gekomen van Gina. Door de ziekte van Mariette was dit spoor op de achtergrond gedrongen geweest, en nu had hij spijt dat hij er niet verder op ingegaan was. Hij had het gevoel dat deze hele situatie van vandaag daar iets mee te maken had.
Suzanne bracht de borden naar de keuken en plaatste ze op het aanrecht. Ze was zozeer door haar gedachten in beslag genomen dat ze struikelde over een hoekje van het tapijt. Ze kon zich nog juist rechthouden door steun te zoeken aan de kast waarbij ze een lamp omver duwde. Meneer Schmidt stond als de bliksem naast haar en vond dat hij nu wel toe was aan de wandeling naar het kerkhof en hij vroeg aan Suzanne of ze hem wilde vergezellen. Een korte wandeling zou hem nu wel goed doen.
Suzanne nam de jas van meneer Schmidt en hielp hem zijn jas aan te trekken. Terwijl ze haar jas nam, viel haar oog op de foto en zag ze het papiertje dat geklemd zat tussen de lijst en de foto. Ze trok het papiertje los terwijl meneer Schmidt zich in de spiegel fatsoeneerde. Suzanne stak het vlug in haar jaszak en zei niets. Meneer Schmidt nam de foto uit de lijst en nam hem mee.
Eenmaal buiten in de frisse lucht werd meneer Schmidt weer wat onrustig en Suzanne ook. Er spookten veel vragen door haar hoofd, maar ze wist dat meneer Schmidt zijn verhaal nog niet volledig was.
"Suzanne", zei meneer Schmidt, "we werden in het oog gehouden in mijn appartement. De persoon die me aangevallen heeft, heeft zijn werk zeer professioneel gedaan. Alleen begrijp ik niet waarom. Gelukkig heb je de lamp omver gestoten, want daar zat een lens en microfoon in. Heb je toevallig een gsm zodat ik interpol kan contacteren, want er is iets niet pluis."
Suzanne gaf haar gsm en meneer Schmidt vormde een nummer en sprak een codewoord met cijfers in. “Het is in orde, deze hele zaak is in goede handen nu.” Hij bekeek de foto en tranen welden op in zijn ogen. "Toen Mariette de laatste dagen van haar leven begreep dat ze niet meer beter zou worden en ze in zo een slechte conditie verkeerde dat ze amper nog kon spreken, had ze telkens dezelfde woorden herhaald. Hij had het nauwelijks kunnen verstaan maar ze herhaalde steeds de naam van Gina..., en trouwfoto...
Meneer Schmidt steunde op Suzanne haar arm terwijl haar andere hand in haar jaszak het papiertje omklemde dat ze tussen de foto en de lijst gevonden had. Ze waren op het kerkhof aangekomen en meneer Schmidt nam haar mee naar een bank onder een boom. "Als je er geen bezwaar tegen hebt zou ik graag eventjes alleen willen zijn" zei meneer Schmidt. Suzanne vond dit een zeer goed idee.
In de zon op de bank was het eigenlijk wel aangenaam omdat het kerkhof als een parkje was aangelegd. Het was niet groot en meneer Schmidt bleef binnen haar gezichtsveld. Ze probeerde haar gedachten te ordenen, ze voelde het papiertje in haar jaszak en was heel nieuwsgierig. Ze keek naar meneer Schmidt en nam de omgeving in zich op. Twee vrouwen met emmer en hark kuierden vrolijk babbelend rond terwijl ze hier en daar wat bloemen fatsoeneerden. Een jonge man met gebogen hoofd kwam het kerkhof opgelopen. Het papiertje knisperde in haar hand...
Nu begon het hem te dagen... Ginette was zijn grootmoeder... Zou het kunnen dat Gina en Ginette één en dezelfde persoon waren. Maar dan was hij de kleinzoon van meneer Schmidt! Zijn grootouders had hij nooit gekend en zijn vader was tijdens de oorlog in een weeshuis ondergebracht. Zijn vader was een succesvol zakenman geworden maar was steeds naar zijn roots blijven zoeken. Hoe moeilijk het ook was geweest om informatie over zijn ouders te vinden, zijn vader had voet bij stuk gehouden en had hier en daar wat informatie bijeen kunnen garen. Zelfs een foto, helemaal beduimeld, een foto van zijn moeder. Zijn vader kon er uren naar staren. “De oorlog heeft veel stuk gemaakt jongen,” zei zijn vader keer op keer. Zijn ouders waren beiden omgekomen in een vreselijk ongeval. Toen was hij in een grote leegte terecht gekomen en hij stond er alleen voor.
Maar waarom heeft hij deze opdracht gekregen? Hij begon te twijfelen aan de opdracht en de opdrachtgevers. Wat als ze hem wat hebben voorgelogen? Al bij al heeft hij zijn opdarchtgevers nooit gezien. Zijn maag begon weer te verkrampen.
Gelukkig was meneer Schmidt terug op de been. Wat heeft hij toch gedaan? Hij heeft een oude man aangevallen die dan misschien nog wel zijn grootvader zou kunnen zijn.
Spijtig dat de monitor het niet meer doet. Wat nu? Nu wist hij zeker dat ook hij in de gaten werd gehouden. Er kwam een biep geluid van de computer, weer een mail...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten