Met een slecht voorgevoel en nog redelijk van slag door alles wat hij bedacht had, ging hij naar zijn computer en opende de mail. “ten laatste 9 uur... opdracht blijft hetzelfde...”
Voor hem niet meer, besliste hij toen direct. Hij wilde er vanaf. Het kon niet meer. Hij ging niemand doden.
Maar wat diende hij dan te doen? Zomaar in zijn enge kille schuilplaats blijven zitten? Tot ze hem daar kwamen halen? Vriendelijk zouden ze zeker niet zijn.
Hij was bang en onrustig. Hij moest iets bedenken.
Op het kerkhof zat mr. Schmidt nog steeds op de bank in de zon. Hij mijmerde over de mooie dagen en jaren die hij met zijn Marietje had beleefd. Daar was hij wel dankbaar voor. Toch moest hij denken aan haar laatste woorden: “Gina... trouwfoto”
Hij was hier niet op ingegaan, hoewel hij wist dat Mariette iets op het spoor was gekomen. Maar op dat moment was hij te veel overmand door verdriet, ook om alleen achter te blijven, dat hij het volkomen was vergeten.
Tot nu!!
Met al deze gebeurtenissen... hij zou toch iets moeten ondernemen. Zou hij Suzanne kunnen vertrouwen?
Ze kenden elkaar nog maar net. Oké, ze had naar hem geluisterd en inderdaad de politie niet gebeld. Zou hij haar zijn grote geheim durven vertellen? En wat was er met de trouwfoto?
Suzanne kuierde ietwat verder nog over het kerkhof met het papiertje omklemd in haar jaszak. Nu zou ze het moeten lezen, ze had de kans. Enigszins bevreesd voor wat ze zou tegenkomen, opende ze het verkreukelde briefje. Zuchtend bedacht ze dat deze dag onheilspellend was begonnen en al zeer onverwacht was verlopen. Als je bedenkt dat ze hem eigenlijk gewoon wilde verwennen met lekkere verse soep, dan zaten ze nu beiden toch wel in een ander lastig parket. Wat zou ze moeten zeggen als ze thuiskomt en haar man vraagt hoe haar werkdag was geweest? Ze zou misschien best alles verzwijgen??
Nu keek ze naar het kleine briefje; ‘mr. Schmidt heeft een zoon’, stond erop. Ze schrok oprecht. Hij had haar net nog verteld dat zijn huwelijk kinderloos was gebleven?? Wist mr. Schmidt dit zelf? Van wie kwam dit? Wie heeft dit in het lijstje verstopt? Toch met de bedoeling dat het gevonden zou worden... Had dit iets met die Gina te maken. Suzanne besloot om niks te zeggen tegen hem. Nog niet.
In zijn kille kamertje heeft hij besloten om mr. Schmidt te gaan opzoeken. Hij moet ontdekken of het inderdaad om zijn grootvader gaat. De oude foto in het kadertje... daar leek zijn vader zo sterk op!!?
Dan zou mr. Schmidt hem misschien wel helpen of tenminste beschermen. Het is de enige hoop die hij nu nog heeft. Dieper in de penarie kan hij niet meer zitten.
Mr. Schmidt riep Suzanne, hij wilde terug naar zijn appartement. Samen gingen ze zwijgend voort, elk verzonken in gedachten.
Mr.Schmidt was er van overtuigd dat hij Gina zo snel mogelijk moest opsporen. Interpol moest hem daarbij helpen. Zij waren hem trouwens nog veel verschuldigd. Dan zou misschien alles opgehelderd worden?
Suzanne mijmerde. Zij zou haar werkgever blijven bijstaan en indien nodig, zou ze het briefje laten lezen.
Aangekomen in het appartement, beslisten ze om samen nog een bord verse soep te eten, tenslotte moesten ze wat bekomen. Onverwacht ging de deurbel... mr. Schmidt keek Suzanne vragend en wat verschrikt aan. Ga jij maar naar de parlofoon”, vroeg hij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten